“Je kijkt alsof je mij voor het eerst ziet.”
Dat zei mijn spiegelbeeld jaren terug, ergens in de vroege ochtenduren, tegen mij.
Een emotioneel moment. Wie was die vrouw in die spiegel…
Het voelde wel goed... het gevoel dat ik haar kon vertrouwen. Vanaf dat moment opende ik me naar haar, zonder ijdel te worden keek ik steeds vaker naar haar.
Iedere volgende dag met vallen en opstaan, ging ik die vrouw meer waarderen.
Ik gaf haar elke dag meer ruimte zichzelf te mogen zijn, voedde haar met energie,
ze ging steeds meer stralen.
Dan komt de dag dat ik in de spiegel kijk en ik tegen haar zeg “ik hou van jou”.
De tranen stromen rijkelijk langs mijn wangen. Alles zat daar in gevangen verdriet dat dit besef er nu pas was, ongeloof want ik kwam van heel ver, vreugde dat ik dit had bewerkstelligd voor mezelf, dankbaarheid dat dit me toekwam.
Zo sta ik vanaf toen elke dag voor de spiegel wachtend op…
Het is iedere dag anders. Een kleine quote, een hele monoloog. Maar ook stilte omdat woorden niet nodig zijn, omdat het innerlijk weten er diep genoeg voor is.
Deze ochtend besefte ik me, naar een wel heel hectische periode, dat ik weinig tijd en ruimte heb gemaakt voor het contact maken, laat staan voor het ontvangen van een boodschap. Het voelt ook niet fijn dat onderonsje te moeten missen. Daarom kies ik er vandaag voor om wel weer de connectie te maken.
Dus ga ik deze ochtend voor de spiegel staan, weet je wat ze zei?
“Welkom terug lieverd. Ik heb zoveel moois voor jouw in het verschiet…”
Ik reageer terug “Ik heb je gemist en kan niet wachten tot morgenochtend,
samen gaan we ervoor zorgen dat we weer gaan stralen”
Comments