Vertraag... Dat was wat doorkwam toen ik gistermiddag, weer eens gehaast, richting pap ging voor een bezoekje aan GGD voor zijn Boosterprik.
Vertraag... klonk er in mijn hoofd toen hij nog, door mij meegebrachte, spullen binnen weg ging zetten en ik de kostbare tijd zag weg tikken.
Vertraag... waarom moet ik vertragen....
Ik doe heel veel dagelijkse beslommeringen omdat het moet, met regelmaat tegen mijn zin... Mezelf er dus haastig doorheen werkend om dan eindelijk even 'me time' te creëren. Maar om wat... eindelijk te mogen vertragen. De 'me time' die lonkt aan het einde van al die beslommeringen. Als ik die lijst af heb dan....
Zo glijden we van dag naar dagen... week naar weken... maanden... jaren...
Het is geen kwestie van moeten, het is er een van heel graag willen vertragen.
Om hier en nu te beseffen dat als ik dit in deze setting blijf doen nooit kom bij het moment waar ik zo naar verlang.
Dat besef maakt dat ik hier nu heerlijk zit met mijn dagboek, terwijl de afwasmachine piept dat het leeggeruimd kan worden. De droger wacht om te worden leeggemaakt zodat de natte was uit de wasmachine erin kan. Het eten dient te worden voorbereidt en wat ik nogal niet meer kan opnoemen. Maar weet je nu even niet ik zit in een flow, een flow van slow motion.
