I See Faces... Is dat dan, als Irene Schampaert in haar boek beschrijft, namelijk het in de wetenschap genoemde Pareidolia?
Pareidolia een psychisch verschijnsel, een vorm van illusie waarbij iemand een zodanige interpretatie van onduidelijke of willekeurige waarnemingen heeft, dat hij hierin herkenbare dingen en gezichten meent waar te nemen.
Tja dat dus... maar dan toch wel heel anders. Ik zie echt gezichten, ook wel voorwerpen en gebeurtenissen, maar vooral gezichten.
Ik zie ze, als ik me openstel, echt in alles om me heen. De foto die me wordt aangereikt, waar naast de familie ook overleden familie en andere dierbaren zich laten zien. De kleding die iemand draagt en waar ergens in de structuur van de stof een gezicht zichtbaar wordt van een dierbare, een kennis, een familielid al dan niet overleden. In het metselwerk van gebouwen, de geschilderde muren, een houten vloer, een tegelwand etc. Het schilderij aan de muur waar tussen de echte schildering ook de gezichten van de familie en bekenden van de schilder te zien zijn. Maar ook als ik langs een boom of struik in het bos loop, de wolken in de lucht. Het gaat ver... heel ver. Van een haarlok op iemand zijn voorhoofd tot een moedervlekje op iemand zijn knie waar zich een ex man laat zien. Zo kan ik nog tijden doorgaan.
In mijn praktijk pas ik het middels een encaustic art kaart (waxkaart) toe. Dan tracht ik op alles wat zich in de tekening laat laat zien de energie te pakken en de boodschap die wordt aangereikt door te geven.
Regelmatig vinden anderen het apart... bizar... of hoe men het ook noemt.
Ik ben er vooral heel dankbaar voor dat dit in mijn leven mag zijn.
